Kupujemy mięso wołowe

Według badań konsumenckich do podstawowych czynników, którymi kierujemy się podczas nabywania produktów mięsnych należą przede wszystkim ich cena, dostępność w punktach sprzedaży i marka, ale także jakość, waga oraz świeżość. W jaki sposób możemy je zweryfikować? Decydujące w procesie nabywania mięsa są właśnie oznaczenia na etykietach lub dane udostępnione w miejscu zakupu.

Ogólne doświadczenia i świadomość procesów produkcyjnych, jak również coraz lepsza umiejętność interpretowania treści na opakowaniach produktów zmienia podejście konsumentów, którzy oczekują informacji wyraźnych i jednoznacznych. Rynek mięs i przetworów dopasowuje się do tych wymagań, a przepisy prawa żywnościowego szczegółowo regulują system etykietowania produktów. Staranna selekcja nie może się więc obyć bez wiedzy o tym, jak czytać etykiety mięsa wołowego, aby spośród szerokiej gamy ofert wyłonić te o najlepszym składzie i odpowiednim pochodzeniu.

Jak czytać etykiety mięsa wołowego?

Opisy powinny być przede wszystkim dobrze widoczne i jasne dla klienta zaznajomionego z podstawowymi, powszechnie używanymi określeniami. Pozwalają na identyfikację wyrobu i odkrycie, czy jego charakterystyka odpowiada naszym standardom. Chociaż różne aspekty mogą mieć dla nas największe znaczenie, istotne okazują się zazwyczaj między innymi:

• ilość i występowanie substancji dodawanych do żywności;
• skład – na pierwszym miejscu podaje się składnik, którego w produkcie jest najwięcej; wybierajmy asortyment z maksymalnie wysoką procentową zawartością mięsa i minimalną ilością sztucznych dodatków, unikajmy natomiast wyrobów z inicjującym rozpiskę oznaczeniem MOM, czyli mięsa oddzielonego mechanicznie;
• alergeny – mają czytelną, charakterystyczną oprawę graficzną i są cenne zwłaszcza dla osób z nietolerancją glutenu lub laktozy;
• cenę i masę wyrobu;
• data przydatności do spożycia – sformułowanie „należy spożyć do…” określa termin, po którym mięso nie nadaje się do spożycia, a „należy spożyć przed…” – datę minimalnej trwałości;
• wartość energetyczną oraz miejsce i docelowy sposób przechowywania oraz przygotowywania;
• producenta i pochodzenie mięsa wołowego.

Sprawdź także: Alergeny w mięsie

E, czyli substancje dodatkowe

Lista E jest bardzo długa i zawiera również te dodatki, których pochodzenie jest w pełni naturalne. Mimo wszystko warto samodzielnie kontrolować i ograniczać ich ilość w diecie. Substancje tego typu posiadają specjalne, numeryczne oznaczenie i są celowo używane na różnych etapach produkcji. Jakie pełnią funkcje? Zazwyczaj:

• polepszają konsystencję wyrobów,
• zwiększają ich wydajność,
• przedłużają trwałość,
• kształtują i utrwalają pożądaną barwę i walory smakowe.

Zgodnie z przepisami wykorzystuje się tylko te dodatki, które nie są szkodliwe dla zdrowia konsumenta. Również ich zakres jest ściśle określony. Dobra praktyka produkcyjna nakazuje, aby stosować je w najmniejszej możliwej dawce koniecznej do uzyskania założonych rezultatów. Jak czytać etykiety mięsa wołowego? Znajdziemy na nich między innymi:

• barwniki (E100–E199);
• konserwanty (E200–E299) – w tym azotany i azotyny (E 251);
• substancje wzmacniające smak i zapach (E600–E699) – najczęściej kwas glutaminowy (E 620) i jego sole, glutaminian sodu i glutaminian potasu;
• regulatory kwasowości i przeciwutleniacze (E300–E399);
• stabilizatory i emulgatory – zapobiegają niechcianym zmianom barwy lub konsystencji podczas przetwarzania i przechowywania;
• substancje zagęszczające i żelujące.

Dowiedz się więcej: Czy wszystkie E są niezdrowe?

Pochodzenie mięsa wołowego – zasady opisu

Aby móc jednoznacznie określić źródło pochodzenia mięsa, wprowadzono szczegółowe wytyczne dotyczące zakresu i sposobu prezentowania informacji na opakowaniu. Obejmowały one najpierw wołowinę, później również inne rodzaje mięsa, w tym wieprzowinę lub mięso drobiowe. Z jakimi zapisami spotykamy się na etykietach? W przypadku niepaczkowanego mięsa wołowego, krojonego i dzielonego na prośbę konsumenta wymienia się:

• numer identyfikacyjny podkreślający powiązania między mięsem a konkretnym zwierzęciem albo grupą zwierząt;
• państwo, w którym dokonano podziału na tusze;
• państwo, w którym zwierzę się urodziło, odbywała się hodowla i ubój – przy czym określenia „pochodzenie” używa się tylko wtedy, kiedy wszystkie wymienione procesy działy się na terenie jednego kraju; w przeciwnym razie mięso powinno zostać wyraźnie oddzielone od siebie w punkcie sprzedaży.

Na paczkowanym mięsie wołowym znajdziemy dodatkowo nazwę państwa, w którym dokonano uboju oraz numer licencji ubojni. Na etykietach mięsa drobiowego wołowego, pakowanego lub sprzedawanego luzem podaje się wyłącznie numer identyfikacyjny zwierzęcia, miejsce uboju oraz miejsce, w którym odbyła się produkcja – „miejsce produkcji: (nazwa państwa), (numer licencji zakładu)”.

Tekst przygotowano na podstawie artykułu opublikowanego w miesięczniku Rzeźnik Polska, którego autorką jest dr inż. Wioletta Wiszniowska-Wąs, Pełnomocnik Zarządu ds. Systemu Jakości.